Güney, adının aksine Denizli'nin Kuzeyinde Menderes nehrinin doğduğu
dağlık/ormanlık bölgenin,
ana arterlerden -gözden/gönülden uzakta mahrumiyet- sapa bir ilçe.
Tarım ağırlıklı üzüm/bağcılık/meyvecilik/tütün üreticisi kırsal yapıda;
Düzlük alanın olmadığı vadi yamacında
varyantla inilen seki şeklinde tepelik bir yerleşim...
35 yıl önce evlilik/ eş durumu nedeniyle tayinen geldiğim ilçe. 1990-93 yılları arası görev sürecinde kızımın doğduğu baba olduğum ilçe.
Ailece görüşmelerimiz hala süren güzel dostlar/insanlar tanıdık.
Denizli'ye yol görününce Uşak/ Ulubey üzerinden uzun yıllar sonra Güney ilçesine
uğrarız. İlçe 35 yıl öncesinde -çevre yolu üzerine yeni yerleşim dışında- otantik yapıda eski Güney olarak kalmış.
İlk olarak 3.5 yil oturduğumuz Adliye lojmanlarinin olduğu yeri izbelik görünce hüzünlendik. Eski DSİ tesisleri yanından dar sokak/evler arasından İlçenin merkezinin alt kısmında kendimizi bulup, Atatürk Anıtının olduğu meydana yürürken 1-2 esnafla ve polis merkezindeki memurlarla hoşbeş ardından eski hükümet/adliye binasının Belediye tarafından sahiplenilip koruma altına alınmasına sevindik.
Çoğu insan/esnaf Denizli merkeze taşınmış, tanıdık kimse kalmamış gibi.
Tanıdıkların bir kısmını çıkışta yolun sağındaki mezarlığa uğrayıp andık.
Sonuçta 2 saatlik bir zaman diliminde
bir nostalji yanında duygu yoğunluğu yaşarken, Güney'den çektiğimiz kareleri de
dostlarla paylaşmak istedik.
Selam ve sevgiyle, sağlıcakla kalın...
(Denizli/ 12 Ocak 2025)
Remzi Koçöz
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder